Je hele leven voor een baas werken of hetzelfde carrièrepad kiezen als een van je ouders. Voor velen was het ooit vanzelfsprekend. Tegenwoordig is het al lang niet meer zo dat we ons hele leven hetzelfde doen. Dat het pad bestraat voor ons ligt en dat we simpelweg in de voetsporen lopen van degenen die er voor ons liepen. Dat is al lang niet meer zo en toch zien we nog vaak succesverhalen die wel zo’n pad volgen.
Een kind dat vanaf de basisschool al roept dokter te worden en dat ook uiteindelijk ook wordt. Een zoon die de boerderij van zijn vader overneemt, net zoals zijn vader ooit deed. Alsof het voor de meeste mensen zo werkt. Alsof het leven een rechte lijn is die je als vanzelf afloopt. Een leven is naar mijn idee veel meer een creatief proces.
Ik merkte dat voor het eerst toen ik een boek schreef. Daarvoor werkte ik altijd van A naar Z. Het doel was Z en vanaf A ging ik er stap voor stap heen. Daar is helemaal niets mis mee en werkt prima. Zeker toen ik nog jong was en nog geen gezin had. Het leven was overzichtelijk. Toen ik wel een gezin had, merkte ik dat ik me vaker niet dan wel aan mijn stappenplan kon voldoen. Naast werk, was het gezin nu ook een grote factor waar ik rekening mee moest houden.
Wat me vanaf toen geholpen heeft is een plan zien als een kader. Niet met vaststaande stappen of een pad. Maar met stapstenen zoals die ook weleens in het water liggen. Het plan geeft nog steeds het doel aan. De stapstenen de mogelijke stappen die een pad vormen. Per stapsteen bekijk je wat de volgende is. Sommige stenen worden niet gebruikt en anderen wellicht meerdere keren. Dat beslis je op dat moment.
Op deze manier maak ik ook mijn plan voor 2024. Een kader met een doel en stapstenen die mij brengen waar ik zijn wil. Er is zo volop ruimte voor de onverwachte dingen die het leven nu eenmaal met zich meebrengt en het geeft ook richting zodat je uiteindelijk ook doelen behaald.
Kwalisite