‘Ik vond het best een leuke vrouw.’
‘Ik ook, maar ze was wel aanwezig.’
‘Ja, dat klopt. En ze kende niemand.’
‘Wel op een leuke manier vond ik.’
‘Ja, dat vond ik ook. Maar ja, wij zijn zo niet.’
‘Nee, wij zijn meer bescheiden.’
En toen kon ik het gesprek tussen de twee vrouwen op een parkeerplaats niet meer verder volgen.
Dat vond ik jammer. Want het fascineerde me. Ik weet namelijk precies wat ze bedoelen. En ik zal ongetwijfeld vele van soortgelijke gesprekken hebben gevoerd.
Jezelf uitspreken. Aanwezig zijn. Daar vind ik namelijk wat van.
Het is beter om je bescheiden op te stellen. Om niet te veel de aandacht op je te vestigen. Om niet te veel op de voorgrond te zijn. Zeker als je in een omgeving bent waar je nog niet zoveel mensen kent.
Vaak houd ik liever mijn mond. Omdat het makkelijker is. Omdat het veiliger is. Omdat ik dan geen confrontatie aan hoef te gaan.
Wat ik eigenlijk wil zeggen, slik ik in. Ik houd het binnen. En daar gaat het een eigen leven leiden. Het worden herhalende negatieve gedachten. Het worden frustratiemomenten. Het wordt boosheid.
En soms komt die boosheid er dan ineens uit. Dan zal ik wel eens even van me laten horen. En zeg ik allerlei dingen die ik helemaal niet bedoeld had. De boosheid spreekt en niet het hart.
Vrouwen die zich uitspreken zijn in het verleden bestraft. Ze belandden op de vuurstapel. Later mochten ze klappen op vangen of werden ze onderdrukt met misbruik. Ondanks alle verworven vrijheden voor vrouwen zit deze pijn nog diep in ons. Een pijn die door hele kleine dingen dagelijks wordt gevoed. En om de pijn te vermijden, houden we ons mond. En vallen we andere vrouwen die zich wel uit durven spreken af. En dat doen we alleen omdat het ons pijn doet. We zijn bang.
Stel je voor dat we niet bang hoeven te zijn? Niet voor wat een ander vindt. Niet voor onze boosheid. Niet voor onze grootsheid.
Stel je voor dat we ons durven uit te spreken? Wat zou dat betekenen voor onze dochters? Hoe zouden zij dan opgroeien? Welke boodschap geven wij hen mee?
Ik wil me uitspreken. Ik wil delen wat er in mij leeft. Ik wil delen wat ik zie, wat ik ervaar en wat ik hoor.
Dat doe ik niet vanuit boosheid. Dat doe ik vanuit mijn hart. Vanuit de imperfectie van het leven. Vanuit kwetsbaarheid. En dan hoop ik de volgende keer dit te horen op een willekeurige parkeerplaats.
‘Ik vond het best een leuke vrouw.’
‘Ik ook, maar ze was wel aanwezig.’
‘Ja, dat klopt. En ze kende niemand.’
‘Wel op een leuke manier vond ik.’
‘Ja, dat vond ik ook. Ik zou dat ook wel willen.’
‘Ja, ik ook. Op mijn eigen manier dan.’
Download direct:
[magicactionbox]
Kwalisite