Durf ik te vertrouwen?

Mijn hoofd weet dat het goed is om vertrouwen te hebben. Erop te vertrouwen dat ik krijg wat ik wil (of is het: wat ik nodig heb). Dat werken vanuit vertrouwen makkelijker is. En ook gewoon veel leuker. Maar wat als je hoofd iets weet en je lijf ervaart iets anders?

Mijn lijf ervaart zenuwen. Zodra ik opsta, heb ik een onbestemd gevoel in mijn onderbuik. Meestal gaat het over als ik in beweging kom en ga eten. Of denk ik dat maar? Zodra ik opsta, ben ik druk met de kinderen klaar maken voor school en kinderopvang. Als ik van school terugloop en mijn huis binnenstap is het gevoel er weer. Zodra ik achter mijn laptop zit en ga schrijven, vloeit het moeiteloos uit mijn lijf weg en maakt plaats voor een warm gevoel.

Dat gevoel vergelijk ik graag met een koude winterdag. Je loopt buiten, de ijzige wind blaast tegen je gezicht. En met een beetje pech gaat het nog regenen ook. Als je dan binnenkomt, overkomt dat gevoel van warmte je ook. Misschien is dat andere gevoel hetzelfde als lopen op diezelfde koude winterdag met constant dreigende donkere wolken boven je. Af en toe voel je een druppel en je vreest steeds dat de regenbui doorzet. Of het nu wel of niet gebeurt, maakt niet uit. De dreiging is het ergste.

Misschien is het de dreiging van de dag die me zenuwachtig maakt. Niet de dag zelf, maar de keuzes die ik vandaag maak. Luister ik naar wat ik diep van binnen al lang weet? Of ga ik door met hetgeen mij verstandig lijkt? Durf ik te vertrouwen?