Mijn droombaan is moeder

Lange tijd oordeelde ik over moeders die drie dagen gingen werken in een functie op een lager niveau. Ik oordeelde ook over moeders die fulltime bleven werken. En thuisblijfmoeders kwamen er helemaal slecht van af. Hadden al die feministen hun werk dan voor niets gedaan?

Toch was ik niet gelukkig in het leven dat ik leidde. Ik wilde aan ideaalbeelden voldoen. Ik wilde carrière maken en de perfecte moeder zijn. Ik maakte mezelf en anderen wijs dat het kon. Dat het mogelijk was de perfecte carrièremoeder te zijn. Waarom wilde ik dat eigenlijk? En voor wie? Wilde ik aan mijn eigen moeder bewijzen dat ik het ook kan; werken en moeder zijn. Deed ik het omdat de maatschappij het verwacht van vrouwen? Was het een strijd voor onafhankelijkheid?

Al die tijd was ik druk bezig met uitvinden hoe het hoort volgens mijn overtuigingen. Ik zag niet wat ik eigenlijk zelf wilde. Of misschien wilde ik het niet zien. Het paste niet precies in mijn ideaalbeeld van hoe het leven als moeder zou zijn. En het paste ook niet in het plaatje dat de maatschappij voor mij had bedacht. Wat ik echt wilde, ging tegen al mijn principes in.

De principes die ik had bedacht of had overgenomen van anderen. Toen ik naar binnen keek, zag ik met hoeveel plezier ik mee op schoolreisje ging. Hoe ik genoot van de onbevangenheid van die kinderen, de vrolijke gezichtjes. Ik zag hoe fijn ik het vond om de grote glimlach op het gezicht van mijn zoontje te zien als hij het schoolplein op rent. Ik zag mezelf ’s avonds op de bank zitten met mijn armen om ze heen. Toen wist ik wat ik al heel lang wist.

Moeder zijn is als een droombaan voor mij. Dat betekent niet dat ik het altijd leuk vind, maar wel dat ik een diepe vervulling ervaar. Dat betekent ook niet dat ik alleen de moederrol wil vervullen. Het betekent dat ik dat deel van mezelf (eindelijk) accepteer. Het hoort ook bij me. Ik kan het niet meer ontkennen.