Dit wil jij helemaal niet horen…

September 2013, ik loop het gebouw van de Kamer van Koophandel uit. De zon schijnt, de akte in mijn hand. Ik loop naar mijn auto. Gooi de akte op de bijrijdersstoel. Een golf van enthousiasme gaat door me heen. Nu gaat het écht gebeuren.

Zo gaat al het begin. Je bent enthousiast, hebt energie en bent gemotiveerd. En dan komt de eerste tegenslag. Die lach je weg. En dan komt de tweede tegenslag. Je gaat twijfelen. Ben ik wel goed bezig? Heb ik wel goed gekozen? Zal ik van koers veranderen?

Je gaat van alles veranderen en hoopt op betere tijden.

En dat gebeurt.

Je ervaart weer flow en krijgt energie van het ondernemerschap. Tot er weer een tegenslag komt. Dit keer in de vorm van kritiek. Iemand is ontevreden, vindt dat jij weinig inspirerend bent, had iets anders verwacht, wil zo snel mogelijk van de lijst af.

Het raakt je.

Het liefste ga je huilend in bed liggen met het hoofd onder de dekens. Dat doe je niet. Je bent immers een volwassen vrouw. En je weet heus wel dat er ergere dingen zijn.

De dag erna zie je een bestelling in je mailbox. Je online training is verkocht en nog dezelfde dag zeggen twee mensen ja tegen een 1 op 1 traject.

Je bent blij, want hier doe je het voor. En maakt een vreugdedansje.

Het door jouw bestempelde faalmoment van gisteren ben je weer vergeten. En nu je toch in de juiste flow bent, bel je een mogelijke klant op die je vorige week een voorstel hebt gedaan. ‘Te duur,’ klinkt het aan de andere kant van de lijn. Daar had je niet op gerekend. En je enthousiasme is weer getemperd.

Toen ik nog een beetje van alles wat deed, voelde ik deze roller coaster niet. Alles kabbelde voort. Ik liet me leiden door wat de klant van me wilde en deed vervolgens het werk.

Totdat ik ervoor koos om mezelf écht uit te spreken. Om mijn visie te delen. Om te laten zien waar ik voor sta. Mijn directheid liet zien. Mijn observaties uitsprak. Vertelde wat ik écht te delen had. Dat is alles of niets.

De voortkabbelende middenweg is nooit mijn weg geweest. Ik vind meedoen niet belangrijker dan winnen. Ik wil winnen. Als ik iets doe, wil ik er helemaal voor gaan. Niet zomaar een beetje. En natuurlijk wist ik wel dat vallen en opstaan erbij hoort.

Als je jouw eigen weg gaat, er helemaal voor gaat, dan val je sowieso. Gegarandeerd. Het is onvermijdelijk. En het is de kunst om te leren opstaan. Telkens weer.

Want als je opstaat ervaar je enthousiasme en flow ten volle uit. En dat is duizendmalen beter dan die voortkabbelende middenweg. En dan neem je dat vallen inclusief de kapotte knie voor lief. Even huilen. Wond schoonmaken. Pleister erop. En verder spelen.