We lopen naar de school van Paco. Als we binnenkomen en naar het klaslokaal lopen staan er 2 plastic stoelen. We nemen plaats, alsof we in de wachtkamer zitten. Waar wachten we eigenlijk op?
Ik merk dat ik gespannen ben. Eigenlijk snap ik niet zo goed waarom. Toch is het er. We mogen naar binnen. Tot mijn verbazing staan er dit keer 2 grote stoelen en hoeven we niet op de kleine kleuterstoeltjes te zitten. De juf begint te vertellen.
Na 10 minuten staan we weer buiten. Eigenlijk zou ik opgelucht moeten zijn, alles is prima. Toch voel ik me zo niet. Het lijkt alsof ik degene ben die langs de meetlat wordt gehouden. Alsof ik opnieuw wordt beoordeeld over wat ik wel en niet goed kan. Of ik wel voldoe aan de norm.
Het maakt me een beetje boos. Een deel van mij heeft lak aan de norm en maakt haar eigen regels. Er is ook een deel dat graag wil voldoen aan de norm, aan de regels van anderen.
Wat gebeurt er eigenlijk als je niet aan de norm voldoet? Als er geen regels zijn waar je aan moet voldoen? Dan ben je vrij.
Kwalisite