De coach als goeroe

Geen posters aan de muur, toen ik tiener was. Hoewel ik op de basisschool nog actief spaarde voor de stickers met de jongens van New Kids on the Block erop. En ik deed een spreekbeurt over Madonna, kocht een cassettebandje van haar. Daar bleef het bij. Oké, ik zal niet liegen. Af en toe droomde ik ook nog weg in de Hitkrant als Mark Owen van Take That erin stond.

Tot zover ging mijn idool-carrière. Het helemaal idolaat van iets of iemand zijn tot huilens toe, is nooit voor mij weg gelegd. Ik snapte het als tiener niet. En ik snap het nog steeds niet. Natuurlijk zijn er mensen waar ik bewondering voor heb, die me inspireren. Waarvan ik hoop dat ik ook maar een deel van hun sprankelende persoonlijkheid eigen kan maken. Maar dat is begrensd tot het lezen van boeken, het volgen van een workshop en het kijken van documentaires. En het is op nog een manier omkaderd: het gaat mij om de inhoud.

Als ik nu om me heen kijk, gaat het allang niet meer alleen om de inhoud. Het gaat om de hele levensstijl. Volgers, zo noem ik ze toch echt, willen niet alleen geïnspireerd raken door de boodschap. Zij willen net als de goeroe zijn. Op alle vlakken. Wat ze eten, op wie ze stemmen, allerlei rituelen. Het voelt voor mij sekte-achtig aan. Alsof je jouw geest aan een ander geeft. Alsof je de regie over jouw leven weggeeft.

Dat lijkt me alles behalve mentaal gezond. Voor mij geldt het tegenovergestelde. Als een coach goeroegedrag vertoond, ben ik weg. Signalen die ik daar voor heb zijn:

• Een hele instagram feed vol met foto’s van degene.
• Het hardnekkig verkondigen van een bepaalde boodschap zonder ruimte voor een ander perspectief.
• Beloftes die te mooi klinken om waar te zijn.
• Marketingboodschappen (genoemd visie) delen in plaats van inhoudelijke kennis.
• Veel fans die de bewondering voor hun idool op social media heel actief uit

Waar gaat het echt om? Het creëren van een ideaal plaatje waar iedereen aan moet voldoen? Als je idolaat bent van iemand, word jij dan niet een beetje degene? En in hoeverre ben je dan nog jezelf? Hoe weet je dan nog wat van jou is en wat van de ander is?

Dat zijn vragen die je jezelf kan stellen. Daarom geloof ik ook dat schrijven zo goed werkt. Je doet het alleen. Je hoeft aan geen enkel plaatje te voldoen, je hebt alle vrijheid om te verkennen wat er in jou leeft en hoe je dat wilt uiten.

Je hoeft niets te verbergen, jouw diepste, donkerste gedachten en gevoelens kun je toevertrouwen op het papier. Ze zijn alleen voor jouw ogen bestemd. En als je ze aankijkt, zie je wie je bent. Dan ervaar je zelfinzicht. Daar heb je geen goeroe voor nodig. Sterker nog, je bent je eigen goeroe.

Hoe begin je dan? Er is vast een situatie waarbij je een ongewenste emotie ervaarde. Zo heb je wellicht ruzie gehad met je partner en was je zo woedend dat je eigenlijk niet eens meer kan herinneren waar de ruzie nu om begon. Of irriteer je je steeds aan een collega. Het lukt je niet om het los te laten, de irritatie komt telkens terug. Of je wordt al dagen midden in de nacht wakker en piekert over alles wat je nog moet doen. Begin met het schrijven over de situatie. Schrijf vervolgens over de emoties die jij erbij ervaart. Je schrijft alleen voor jezelf, dus wees eerlijk naar jezelf. Houd niets verborgen.

Als je dit vaker doet, zie je op welke manier je steeds reageert. Wellicht zie je ook al welke overtuigingen je in de situatie hebt. Dat inzicht is een eerste stap naar verandering.