Een nieuw begin
Vandaag fluiten de vogels. De zon schijnt en ik had zin om iets in de tuin te doen. Man en kinderen snoeien de lindes en ik heb alle takken van het gras gehaald en de beschermrand van de trampoline opnieuw vastgemaakt. Deze was bij ‘een code geel’ ergens onder een aanhanger beland.
De lente zit in de lucht. En een nieuwe begin is het zeker voor mij. Begin februari begonnen met de studie psychologie (lees hier meer daarover). Het is even wennen om weer zo intensief te leren, maar ik vind het wel heel leuk. Ik vertel er elke dag heel enthousiast over tijdens het avondeten. En ik zal er hier vast ook nog wel wat over gaan delen.
Iets meer dan een week geleden plaatste ik een oproep op LinkedIn en Facebook omdat ik op zoek ben naar werk voor 2 dagen. Ik had behoefte om buiten de deur te werken. Hoe fijn en prachtig het hier ook is, de hele week aan huis gekluisterd is niets voor mij. Ik miste ook mensen om me heen. Een andere wereld zeg maar. Er kwam iets heel leuks om mijn pad en dat ga ik nu vanaf april 2 dagen in de week doen. Ik vertel er binnenkort meer over.
Net maakte ik deze foto achter ons huis; braakliggend terrein. Het ziet er wellicht een beetje triest en kaal uit. Maar soms is het nodig om braakliggend terrein te hebben. In onze kwekerij om de grond te laten rusten en zichzelf weer te voeden voor nieuwe groeijaren. In ons leven wellicht om je te realiseren wat je wilt laten groeien. Daarvoor is eerst rust en nieuwe voeding nodig. Zodat je net als de bodem weer nieuwe energie opdoet die je kan investeren in groeikracht.
Laat de lente maar komen.
Het roer om
Elke dag vanuit huis werken. De zon zien opkomen in de ochtend en onder zien gaan in de avond. Je eigen lunch bereiden en eten wat je lekker vindt. Overdag een wandeling maken in het buitengebied en getuige zijn van de dagelijkse veranderingen in het weer en de natuur. Werken vanuit een kantoor met roze muren en met je eigen spullen om je heen. Daar de laatste zinnen van je boek schrijven en in de middag je kinderen uit school zien komen.
Het klinkt als ideaal. En dat er voordelen zijn zal ik niet ontkennen. Die zijn er zeker. Het klinkt ook absoluut als een luxe positie, Echter voelde dat al een tijdje niet meer als luxe voor mij. En daar vond ik wat van. Het was op z’n minst ondankbaar om niet dankbaar te zijn voor het leven waar anderen misschien van dromen.
Een positie is pas luxe als je dat zelf ook zo ervaart. Ik bleek toch iets te missen in dit zo ideale leven. Daar kwam ik overigens niet alleen achter. Dankzij de begeleiding van een therapeute, kon ik zien dat ik vooral bezig was met de behoeften van anderen. Nou ja, mijn eigen invulling daarvan.
Een kernwaarde van mij is vrijheid. Nu zou je denken dat het met zo’n leven helemaal goed zit qua vrijheid. Maar om je vrij te voelen heb je grenzen nodig. Niet te veel, maar ook niet te weinig. Mijn eigen grenzen waren vrij onduidelijk. Dat betekende dat ik de hele dag als een vliegende keep bezig was, aan het einde van de dag weliswaar moe was maar alles behalve voldaan.
Iets anders wat ik belangrijk vind is succes. Daar had ik lange tijd een oordeel op. Want ik was toch juist uit de rat race gestapt? Ik hoefde mezelf toch niet meer zo nodig te bewijzen? Toen ik weer begon met zwemmen, kwam ook beetje bij beetje mijn prestatiedrang terug. Ik merkte dat ik juist ook plezier haalde uit het behalen van succes. Dat ik het leuk vind om een prestatie neer te zetten. Dat het me energie geeft en voldoening.
Het duurde echt een tijd voordat ik dat weer kon voelen. Daarvoor was ik vooral moe en had ik weinig energie. Daardoor dacht ik dat ik nog meer rust nodig had en dat maakte het juist niet beter. Ik schreef daar eerder deze blog over.
Toen ik vooral mezelf had erkend dat ik succes belangrijk vond, was er een ding wat ik nog heel graag wilde doen. Zes jaar eerder tijdens de zomervakantie in Frankrijk las ik een artikel waarin een levenslooppsychologe aan het woord kwam. Ze vertelde dat ze mensen vooral hielp met een leven te leiden waarin ze floreerden. Toen dacht ik: dat wil ik ook! Ik schreef het op en daar bleef het bij. Na de vakantie ging ik weer door met online ondernemen.
Een jaar later las ik – tijdens de zomervakantie in Oostenrijk – het boek ‘de keuze’ van Edith Eger. Daarin schreef ze dat ze als veertiger begon aan de opleiding psychologie. Weer dacht ik: dat wil ik ook! Ik schreef het weer op en toen we terugkwamen van vakantie, begon het overnameproces van de kerstbomenkwekerij. Wat volgde was een overname, een verhuizing en een verbouwing. Toen dat allemaal achter de rug was, vroeg ik me af waar ‘ik’ gebleven was.
Met hulp van de therapeute vond ik mijn ‘ik’ weer terug en was ik in staat om keuzes te maken die in lijn lagen met mijn waarden. Als meisje en als jonge vrouw had ik het gevoel dat alles mogelijk was voor mij. Dat ik kon bereiken wat ik wilde. Dat de wereld aan mijn voeten lag. Dat gevoel is heel lang weggeweest en nu is het terug. Ik ben nu bijna 45 jaar. Ik zal waarschijnlijk nog 25 jaar moeten (mogen!) werken. Wat ga ik doen met de rest van mijn leven?
Toen wist ik het: ik ga psychologie studeren. Als er iets is wat me mateloos interesseert is dat gedrag van mensen en vooral hoe ze kunnen floreren. Ik ben net van start gegaan en het eerste studiemateriaal heb ik tot me genomen. Waarvan ik overigens nu al weet dat het me heel veel schrijfinspiratie zal opleveren.
Daarnaast ben ik momenteel op zoek naar werk voor twee dagen in de week. Ik heb behoefte aan een andere omgeving, aan contact met mensen. Dat geeft me ook plezier en energie.
Dan is er ook nog dat tweede boek, dat inmiddels klaar ligt in concept en waarmee ik binnenkort een uitgeverij ga benaderen.
Het roer om. En ja, ik vind het spannend. Spannend in de zin van uitdagend. Dat is precies wat ik zocht.
Behoefte aan de lente
Op deze saaie, grijze zondag mis ik de lente. Waar januari nog vol verjaardagen en andere afleiding zat, is februari saai. Ik sta mezelf meestal niet toe om op de lente te hopen, omdat het nog zo lang duurt. En dat maakt het wachten alleen maar vervelender. Ik kon me nu niet meer inhouden en heb wat oude foto’s gezocht waar ik een lentegevoel van krijg.
De avondzon. Na het avondeten nog naar de Loonse en Drunense duinen gaan.
Het zonlicht wat gefilterd door de bladeren het bospad bereikt.
Blauwe lucht, groen aan de bomen. Geen plassen water op het pad.
Dit zwembad komt niet meer in de tuin, want het is kapot gegaan. Maar de aanblik van zonlicht op water maakt me altijd blij. Zelfs als het in het binnenzwembad is.
De hei in bloei. Ik weet het, geen lente. Maar na lente wordt het zomer. In een luchtige, zomerjurk naar buiten. De warmte op je huid voelen en de kleuren op je in laten werken.
Ik ben weer ietsje vrolijker. Ik hoop jij ook.
Wat ik nog niet heb verteld over de moederwond
Het is zeven jaar geleden dat mijn roman Moederwond verscheen. Het begon met de zin; ‘Jij hebt als klein meisje het verdriet van je moeder willen dragen.’ Gezinscoach Marga Huis in ‘t Veld sprak de woorden uit. Voor het eerst was duidelijk waar het verdriet dat ik al die jaren wel voelde, maar niet kon plaatsen vandaan kwam.
Toen het zichtbaar werd, kwam al het verdriet naar boven. Maar ook boosheid, frustratie en onmacht. En ja, ik gaf mijn moeder ook de schuld van dingen. Iemand de schuld geven is altijd makkelijker dan eigen verantwoordelijkheid nemen. Dan kun je boos blijven en hoef je niet naar je jezelf te kijken.
De boosheid en het verdriet kwam van het kleine meisje. Het waren haar opgekropte gevoelens. Nu ben ik al geruime tijd volwassen, geen reden dus om me nog als een klein meisje te gedragen. Dat weet je wel, maar je er naar gedragen kost tijd.
Door het toelaten van de gevoelens, erken je ze. Uiteindelijk kun je ze een plaats geven, want je kindertijd kun je niet overdoen. Ik dacht na het schrijven van mijn boek, dat het helemaal klaar was. Zo van: alles is opgeschreven, het boek kan dicht.
Het was geen einde, het was een begin. Het begin van verantwoordelijkheid nemen voor mezelf. Niet langer wijzen naar mijn moeder (en mijn vader). Naar mezelf kijken en mijn eigen behoeften gaan herkennen. Zo kwam ik erachter dat ik veel tijd bezig was met allerlei zaken die vrij weinig te maken hadden met mijn behoeften en verlangens.
Vervolgens zette ik stappen in de richting om dat te veranderingen. Kleine stapjes, door bijvoorbeeld te stoppen met schaatsen (wat me energie kostte) en te beginnen met zwemmen (wat me energie opleverde). Zo komen er steeds meer dingen bij.
Toen ik in januari de uitzending van wintergasten keek (ik schreef er hier over), realiseerde ik voor het eerst dat ik anders naar mijn moeder ging kijken. Dat ik zag wat ze mij gegeven had en voor het eerst kon ik daar oprechte dankbaarheid voor voelen. Zelfs trots, wat tot dan toe een hele moeilijke emotie was voor mij.
Nu ben ik in staat om dit ook aan mijn dochter (en zoon) door te geven. Niet alleen met mijn hoofd, maar ook met mijn hart.
Het plezier van zwemmen
Ik denk dat het inmiddels 1,5 jaar geleden is dat ik mijn wedstrijdzwempak weer aantrok, mijn badmuts en zwembril opzette. Het water in sprong en weer wist hoe koud dat in het begin is. Dan meteen hard gaan zwemmen en na de eerste baan de kou vergeten zijn. En alleen nog maar kunnen genieten van de lichtheid van het lichaam die het in het water heeft.
Elke woensdag zwemmen wij, mijn zwemvriendin van vroeger en ik. We doen alles wat vroeger niet mocht, halverwege afsnijden, kletsen, naast elkaar zwemmen en nog meer kletsen.
Na enkele jaren proberen te leren schaatsen op noren en te zijn afgehaakt bij pootje over, is het een verademing om een sport te doen die je als vanzelf beheerst. Ik weet nog dat we de eerste keer naar het baantjes zwemmen gingen. Mijn vriendin liep meteen naar de snelste baan. Ik vroeg me af of wij daar nog wel thuis hoorde. Zij dacht van wel. En gelijk had ze.
In tegenstelling tot het schaatsen, wat elke week een worsteling was, ging dit als vanzelf. Als het gisteren was dat wij vier avonden in de week in dit zwembad lagen. Natuurlijk is ons tempo niet meer zoals dat toen was, maar het zwemmen ging nog steeds als vanzelf.
Ik denk dat ik 20 jaar niet gezwommen heb. Ik dacht alleen nog maar aan de ‘slechte’ dingen. De rode kringen onder mijn ogen van de zwembril, het stroeve haar van het chloor, de uitgedroogde huid en de kou als je het water uitkwam. Mij kregen ze niet meer in een zwembad.
En nu, denk ik alleen nog maar aan de mooie dingen. Het gedragen worden door het water, de stilte en rust als je zwemt, het meditatieve karakter van baantjes zwemmen, het rolkeerpunt wat zo’n heerlijke beweging is en het machtige gevoel van de vlinderslag zwemmen.
Het is als een oude liefde terugvinden. Ineens snapte ik weer wat ik in dat zwemmen zag. Ik voelde weer wat ik toen voelde. En ik ga het nog heel lang volhouden. Misschien zelfs wel weer een wedstrijd zwemmen. Dat lijkt me geweldig. Eerst nog even verder trainen.
Omgaan met een conflict
Op dit moment werk ik aan de afronding van het manuscript voor mijn nieuwe boek over verdiepend schrijven. Ik heb er een halfjaar niets aan gedaan en nu eindelijk de motivatie gevonden om het af te maken.
Tijdens het redigeren en herschrijven kwam ik de schrijfoefening tegen die helpt bij een conflictsituatie. En die wil ik graag met jullie nu al delen.
Schrijfoefening: omgaan met een conflict
Deze oefening kun je doen in een conflictsituatie. Belangrijk is dat je emoties zijn bedaard. En daarmee bedoel ik de eerste heftige reactie. Ervaar je nog heftige emoties? Begin dan met 5 minuten schrijven over die emoties. Laat alles eruit, gebruik woorden die je nooit zou uitspreken. Daarna verscheur je het papier en gooi je het weg. Als je voelt dat je rustiger bent, kun je alsnog de oefening doen of een paar dagen wachten en dan de oefening doen.
Je stelt je voor dat je met degene met wie je een conflict hebt naar een onafhankelijke begeleider gaat. Jullie zitten met z’n drieën aan tafel. De tafel is rond, je zit naast degene met wie je een conflict hebt en je zit naast de begeleider. De begeleider begint het gesprek en geeft jullie om en om het woord. Wat je gaat doen is dit gesprek opschrijven. Dus je begint met de begeleider: ‘Welkom <naam> en <naam>, we zitten hier om het met elkaar over <waar het conflict over gaat> te hebben.’ Daarna geeft de begeleider iemand het woord. Jij schrijft vanuit jouw eigen perspectief, vanuit het perspectief van degene met wie je een conflict hebt en je schrijft vanuit het perspectief van de begeleider. Op die manier schrijf je het hele gesprek uit.
Vragen die de begeleider kan stellen zijn:
Waar gaat het over?
Hoe kijk jij er tegen aan?
Wat zou jij graag willen?
Wat heb jij nodig van de ander?
Wat is voor jou een oplossing?
Wat als er geen overeenstemming is?
Houd in de gaten dat het doel van deze oefening niet is om een oplossing voor het conflict te vinden. Het doel is om de verschillende perspectieven in dit conflict te zien. Zodat je woorden kan geven aan jouw gevoelens en gedachten zonder meteen emotioneel te worden.
Als je deze oefening hebt gedaan, kun je een gesprek aangaan met degene met wie je een conflict hebt. Je zult merken dat je nu rustiger bent en beter uit je woorden kan komen. Wellicht is een gesprek niet eens nodig. Het kan ook zijn dat nu de emotionele lading er voor jou af is, jij het perspectief van de ander hebt gezien en je daardoor niet meer zo’n last hebt van het conflict.
Ik hoop dat je er veel aan hebt, laat het me gerust weten of deel dit bericht op social media.
Nietsdoen levert niet altijd energie op
Vorig weekend ging ik samen met een vriendin naar de voorstelling Une belle histoire van Gerard Alderliefste. Een avond vol Franse chansons. Het was geweldig. In lange tijd had ik niet zo’n leuke avond gehad. Ik bruiste van de energie, ik voelde het gewoon in mijn hele lijf.
Ik heb een hele lange tijd heel weinig energie gehad. Daardoor ging ik steeds minder doen. Het enige waar ik behoefte aan had was rust. Als ik wel ergens heen ging, kostte me dat ook vaak veel energie en wilde ik nog meer rust. De rust bracht mij mijn energie niet terug.
De reden daarvan was dat ik nog maar heel weinig dingen deed waar ik energie van kreeg. Ik deed vooral dingen uit gewoonte, schuldgevoel of plichtsbesef. Zonder erbij stil te staan of het mij wel vervulde met vreugde.
De adviezen die je dan vaak krijg hebben dan vaak te maken met alleen-tijd nemen om weer op te laden. In de zijn-modus zitten en niet in de doe-modus. Gewoon een keer helemaal niets doen.
Natuurlijk is rust en niets doen, goed na een periode van druk zijn. Maar helemaal niets meer doen, daar word je ook niet vrolijker van. Integendeel. Juist doen geeft ook energie. Als je maar de juiste dingen doet. Het is ook fijn om lekker bezig te zijn. Toen ik nog in loondienst werkte had ik na een dag werken op kantoor vaak meer energie aan het einde van de dag dan dat ik de hele dag thuis had gezeten met mijn baby.
Het gaat om de balans tussen zijn en doen. Niet het een of het ander. Allebei en vergeet doen daarbij zeker niet. Een burn-out relateren we vaak aan te veel doen onder hoge spanning. Maar een bore-out bestaat ook. Te weinig doen, te weinig spanning. Van beiden raak je uitgeput.
Wat ik nu ga doen? Franse chansons luisteren en misschien zelfs dansen.
Hoe zit het nu met je doelen voor 2024?
Het einde van januari komt weer in zicht. Misschien ben je net als ik dit nieuwe jaar met goede voornemens begonnen. Hier lees je wat ik heb gedaan.
Mijn ooit en nooit doel houd ik voor mezelf. Ik wil wel graag wat delen over mijn jaardoel.
Mijn jaardoel bestaat uit twee dingen:
- Mijn boek afmaken en (laten) uitgeven. Het boek gaat over schrijven als innerlijk kompas en is gebaseerd op mijn trainingen en nieuwe informatie en inzichten. Ik ben er al een heel eind mee, dus ik ben gemotiveerd om dit te halen.
- Mijn tweede doel is werk en studie. Die ga ik wat meer toelichten.
In oktober 2022 stopte ik met mijn online onderneming. Een aantal dingen wilde ik niet meer:
- Online werken. Het op afstand werken en altijd vanuit huis werken ging me tegen staan. Ik vond dit eerst heerlijk. Door de coronaperiode werd het wel heel eenzaam. Ik realiseerde me toen dat ik live contact miste.
- Online zichtbaar moeten zijn. Constant de druk voelen om te moeten verkopen. Content maken met als doel sales. Ik had daar helemaal geen zin meer in. Het voelde zwaar om constant zichtbaar te moeten zijn om mensen voor mijn trainingen te krijgen. Toen ik ‘het spel’ eenmaal door had, wist ik wat er voor nodig was om online sales te doen en dat was niet wat ik graag wilde. Zoals elke ondernemer weet is dat niets voor niets komt. Hoewel online ondernemen er heel makkelijk uit ziet, geldt dat ook hier. Ook daar moet je dan voor 100% achterstaan.
- Ik ben klaar met mijn oude vak marketing en communicatie. En online ondernemen betekent nu eenmaal heel veel marketing doen. En nu kan ik gewoon lekker schrijven wat ik heel leuk vind zonder dat het marketing is (lees hier)
Nu staan de deuren open voor iets heel nieuws. Ik ben van plan werk en studie te gaan combineren. Ik heb al wat ideeën en de komende tijd ga ik op onderzoek uit en kijken wat er wil ontkiemen.
Wat wil je nu echt graag?
Wat wil je nu echt graag? Ik heb me jaren met deze vraag bezig gehouden. Ik hoopte dat er op een nacht tijdens een droom een eenduidig antwoord op kwam, waarna ik mijn zoektocht kon staken en nog lang en gelukkig kon leven.
Ik hoorde ook vaak: het ligt dichtbij jezelf, waarschijnlijk zie je het zelf niet omdat het voor jou zo vanzelfsprekend is. Waarschijnlijk is het zo dat je het als kind al deed. Niet omdat het moest van een autoriteitsfiguur, maar omdat je het zelf wilde.
Voor mij was dat schrijven. Op mijn zevende kreeg ik mijn eerste dagboek en sindsdien schreef ik. Ik vertrouwde mijn gevoelens toe aan het papier en deelde mijn ervaringen met mijn dagboek alsof het een vriendin was. Op de bassischool deed ik niets lieverd dan opstellen schrijven. Ik hield ervan om boeken te lezen over onderwerpen waar ik niets van wist en er vervolgens een opstel over te schrijven op de typemachine van mijn moeder. Plaatjes uit het boek kopiëren en tussen de getypte tekst plakken. En later bleef ik graag schrijven, of het nu ging om een afstudeerscriptie, een nieuwsbrief voor mijn werkgever of berichten op social media.
Schrijven was voor mij een gewoonte waar ik veel plezier aan beleef en altijd zou blijven doen, ook als ik er nooit voor betaald zou worden.
Daar ging het een beetje mis, want schrijven werd iets waar ik geld mee kon verdienen. Ineens werd het een ‘moeten’ en niet meer iets wat ik vanuit plezier en vrijheid deed.
Daarmee bedoel ik niet dat geld verdienen en plezier niet samen kunnen gaan. Ik ontvang graag geld voor het boek dat ik heb geschreven.
De intentie van schrijven voor je bedrijf is alleen anders. Dan schrijf je om producten te verkopen. En het verkopen van die producten is het belangrijkste doel.
Ik begon ooit met schrijven omdat ik er plezier aan beleefde. En als er iets is waar ik veel plezier aan beleef is het deze blog. Aan het schrijven over wat ik heb geleerd, gevoeld en ervaren. Bovendien vind ik het leuk om foto’s te maken. Dat is alles en genoeg.
Ik mag nu gewoon schrijven wat ik wil, vanuit vrijheid en plezier. Deze hernieuwde blik op het schrijven heeft ervoor gezorgd dat ik eindelijk weer verder ga met het schrijven van mijn boek (dat gaat over verdiepend schrijven).
Dus het klopt, wat je het liefste doet ligt het dichtste bij je. Het is zo gewoon dat het moeilijk te zien is. Denk terug aan je bassischooltijd, wat deed je als kind graag? Daar liggen de antwoorden.
Geluk
Al sinds mijn tienerjaren ben ik gefascineerd door geluk. De aanwezigheid ervan en vooral ook de afwezigheid ervan. Op dit moment lees ik het boek Geluk – The new world book of happiness’ van Leo Bormans.
Ten eerste al interessant door de wetenschappelijke benadering. Niet dat een niet-wetenschappelijke benadering niet interessant kan zijn maar daar zie ik al genoeg van op mijn tijdlijn op Instagram en Facebook. En met alle respect denk ik dat juist door die benadering nog meer verwijderd raken van geluk.
Ik las in dit boek de bevindingen uit het World Happiness Report van de Verenigde Naties. Twee dingen vielen mij op.
- Mensen moet een hoog niveau hebben van wat Aristoteles noemde ‘eudeimonia’ (menselijk geluk) noemde. Toevallig schreef ik daar eerder een blog over (dat lees je hier).
- Zodra geluk wordt geaccepteerd als het doel van de overheid heeft dit andere diepgaande effecten op institutionele praktijken. Gezondheid, met name geestelijke gezondheid, krijgt nog meer prioriteit, net als de kwaliteit van werk, gezinsleven en sociale netwerken.
Stel je voor dat de overheid het geluk van de bevolking als doel heeft. Dat lijkt me pas echt een oplossing voor de verschillende problemen die er nu zijn. Een staat die zorgt voor zijn burgers. Een basis biedt waarin iedereen kan floreren op zijn manier. Ik ben voor.
Ik ga verder met lezen. Ik kom vast nog meer interessante dingen tegen.
Kwalisite