Als je mij als kind vroeg van wie ik fan was, dan antwoordde ik met: ‘Madonna.’ Van mijn zakgeld kocht ik een cassettebandje met haar muziek. Ik danste erop in mijn kamer en playbackte haar nummers in de klas. En ik deed een spreekbeurt over haar. Dat was het wel zo’n beetje. Geen posters aan de muur.
Daarna kwam New Kids On The Block. Geen cassettebandje van. Geen posters. Alleen een verzamelboek met plaatjes. Vervolgens kwam Take That. Geen posters. Een cd, denk ik. En stiekem droomde ik dat Mark toevallig door mijn straat liep en mij voor het raam zag staan en aanbelde. Want ja, ik was zijn droomprinses. Zoiets.
Verder ging mijn fan-status niet. Op televisie zag ik: gillende, huilende en zelfs flauwvallende meisjes. Totaal onbegrijpelijk.
Nu zijn we geen meisjes meer, maar volwassen vrouwen. Toch zie ik het ‘fan-fenomeen’ nog steeds voorbij komen. Nu in ondernemerschap. En ik kijk er met grote ogen naar. En ik val regelmatig van mijn stoel. Totaal onbegrijpelijk voor mij.
Dit zie ik:
- Vrouwen die in jubelstemming van een evenement terugkomen alsof ze God gezien hebben.
- Ondernemers waarvan het in hun marketing meteen duidelijk is van wie ze een training hebben gevolgd.
- Als een kudde achter de leider aanlopen (en weet je…. Schapen doen dat niet: de herder loopt erachter).
- Bovenal: tomeloze adoratie. Gillende, huilende vrouwen.
Het is niet dat ik nooit het stramien van iemand anders heb gevolgd. Dat ik nooit klakkeloos de ‘regels’ over nam. Natuurlijk wel. Ik ben ook een mens. Ik pas me aan om erbij te horen. Ik conformeer me om aardig gevonden te worden.
Ergens had ik zelfs het idee dat ik niet goed snik was. Waarom was ik geen fan? Waarom ben ik niet idolaat van iemand? Waarom doe ik niet mee met die jubelende menigte?
Het zou betekenen dat ik de leeuw in me moet muilkorven. Dat doe ik niet meer.
Ik heb niets met fans. En ik wil ook geen fans hebben, wel klanten. Iemand die mijn werk waardeert, het fijn vindt om met mij te werken.
Idolaat zijn van iemand, iemand op een voetstuk plaatsen. Dat is geen gelijkwaardige relatie. Daarmee doe je jezelf te kort. Daarmee maak je jezelf een verlengstuk van een ander.
Als ondernemer ben je zelf een leider. Een pionier. Je loopt voorop. Op jouw eigen, unieke manier.
Ben jij nog fan? Stop ermee.
Kwalisite
Oh zo herkenbaar. Ik voel precies hetzelfde. Ik krijg echt jeuk van een bepaalde marketing stroming die nu overal verspreid wordt. Met “leiders” die zichzelf graag op een groot podium zetten en de hoofdprijs vragen voor hun event onder het mom van “vind jij het jezelf waard om in jezelf te investeren”
Voor mij zit er een groot verschil tussen ‘fan zijn’ en ‘geïnspireerd worden’. Sommige leiders op een podium inspireren mij, anderen niet. Het kan te maken hebben met echtheid, dat het een truc is wat ik zie. Maar het kan ook te maken hebben met ‘geen klik’. En dan werken de trucs sowieso niet. Wat jij volgens mij ook opmerkt is de scheve verhouding en van daaruit gaan verkopen. Ik verkoop ook graag, maar dan liever vanuit een gelijkwaardige relatie. Ik op mijn puzzelstukje, jij op de jouwe.
En over geld uitgeven, scheef ik deze blog: https://gwynethleermakers.nl/maak-deze-fout-niet-bij-het-uitgeven-van-geld/ Die overigens ook bestempeld werd als een ‘subliem verkooppraatje’.