Ben je bereid het werk te doen?

Ik zal eerlijk zijn.
Ik was niet bereid het werk te doen.

Ik vond het prima me te blijven verschuilen achter:
Ik durf het niet.
Ik weet niet of ik het kan.
Ik heb het nog nooit gedaan.
Het is vast heel moeilijk.
Er is niemand die me kan helpen.
Ik heb een voorbeeld nodig.
Ik kan het niet alleen.

En het was allemaal waar. Tot ik besloot het werk te gaan doen. Het werk om ervoor te zorgen dat al die dingen niet meer waar voor mij zijn. Het werk dat betekent pijn opzoeken in plaats van vermijden. Het werk dat betekent de pijn voelen. Ervaren waar de schoen wringt. Bereid om mijn tranen te laten gaan. Bereid om de brok in mijn keel niet weg te slikken, maar eruit te halen. Door heel hard te huilen. Door te schreeuwen. Door even geen ‘net meisje’ te willen zijn.

Toen ik de pijn had toegelaten was er ruimte om te ervaren wat ik dan wel wilde. En toen ik dat eenmaal wist, ging ik het werk doen om mijn wens werkelijkheid te laten worden. En dat was niets anders dan komen opdagen. Elke dag weer. Inspiratie of niet.

Want het werk hoort erbij. Werk hoort bij het dagelijks leven. Maar als je werkt in dienst van je verlangen, ervaar je vreugde. Heb je plezier in het doen van het werk. Dan zie je dat de pijn van het werk doen, bijdraagt aan de vreugde. Dat pijn en vreugde naast elkaar staan. Dat het allebei betekenis geeft aan hetgeen je doet.

Ben je bereid het werk te doen? De rode draad is mijn stok achter de deur. Je bent welkom.