Als 7-jarig meisje kreeg ik een dagboek van mijn toenmalige buren. Zo eentje met een poëziealbumachtig plaatje op de voorkant en een slotje. In mijn netste handschrift schreef ik mijn naam erin en van wie ik dit dagboek gekregen had. Daarna begon ik te schrijven. Soms elke dag en soms maanden niet. Een ding was duidelijk: ik schreef over mijn leven omdat mij dat logisch leek om te doen.
Wat schrijvers – of dat nu van dagboeken, boeken of artikelen is – gemeen hebben is dat ze nieuwsgierig zijn. Naar zichzelf en naar anderen. Nieuwsgierig naar wat er in ons leven gebeurt. Hoe dit onze identiteit vormt en ontwikkelt. Schrijven om het leven te begrijpen. Schrijven om jezelf te begrijpen.
Als kind was het vanzelfsprekend voor mij. Later werd dat anders. Ik ging op school leren wat schrijven betekende. En dat was: grammatica, spelling, structuur en opbouw. Ineens kon je een cijfer krijgen voor je werk. Ineens kon wat je geschreven had ‘fout’ zijn. Schrijven kreeg een heel andere betekenis.
Er waren voor mij twee soorten schrijven: voor mezelf in mijn dagboek en voor de ander: in marketingplannen, zakelijke teksten, reclame-uitingen, etc. Lang waren dit twee gescheiden werelden die niets met elkaar te maken leken te hebben. Ik dacht daar niet over na, het was gewoon zo. Wat in je dagboek staat dat deel je niet. En wat je schrijft voor anderen moet vooral gaan over het overtuigen van anderen of dat nu gaat over een idee, een product of dienst.
Totdat ik besloot om mijn levensverhaal op te schrijven. Eerst nog voor mezelf, alsof ik in mijn dagboek schreef. Hoe verder ik in mijn levensverhaal kwam, hoe meer ik dit als een verhaal ging zien wat ik naar buiten wilde uitdragen. Het werd een roman. En voor het eerst kwamen de twee werelden samen: ik schreef voor mezelf en daardoor ook voor de ander.
Om jezelf beter te begrijpen is er meer nodig dan een verslag van de dag in je dagboek schrijven. Het transformerende effect van schrijven ervaar je pas echt als je jouw schrijfwerk omvormt tot een blog, een gedicht, een bericht, een artikel of een boek. Op dat moment heb je de mogelijkheid om van een afstand naar jouw schrijfwerk te kijken. Je bent in staat een persoonlijk verhaal te delen zonder dat het je emotioneel nog raakt. Het gaat niet meer over jou, maar over de ander: de lezer. Op dat moment is schrijven niet alleen transformerend voor de schrijver, maar ook voor de lezer.
Als jij schrijft over de moeilijkheden in jouw leven, geef je jezelf toestemming om jouw authentieke zelf te laten zien. Door dat jij dat doet, geef je ook de lezer toestemming om hun moeilijkheden op te schrijven of uit te spreken en daarmee hun authentieke zelf te laten zien.
Kwalisite