Er is al zoveel geschreven over de balans werk en moederschap. En toch ga ik het ook weer doen, het blijft me mateloos boeien. En het lijkt erop alsof mijn inzicht vordert. In mezelf althans.
Werk en moederschap benaderde ik hoofdzakelijk met mijn ratio. Ik ging bedenken hoe mijn leven er als werkende moeder uit moest zien en vervolgens een plan maken om dat te bewerkstelligen. Ik liet me beïnvloeden door wat de politiek ervan vond. Minister Bussemaker zei: ‘Te veel vrouwen teren op hun man’. Ik liet me beïnvloeden door het spotje uit de jaren 80 van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. ‘Een slimme meid is op de toekomst voorbereid’ herhaalde zich als een mantra in mijn hoofd. En ik liet me beïnvloeden door vriendinnen die allemaal een goedbetaalde baan hadden en zelfs kostwinner zijn.
Wat wilde ik graag zo’n vrouw zijn. Die thuis en op het werk de lakens uitdeelt. Die naam maakt. Die bakken met geld binnenhaalt. Die aan tafel zit met directeuren en leden van de Raad van Bestuur. Tenminste dat dacht ik. Toen ik moeder werd, is er een deel in me verlicht dat altijd donker is geweest. Een deel waarvan ik het bestaan niet wist. Een deel dat alleen binnenshuis naar buiten durfde te komen. Het vrouwelijke deel.
Dat vrouwelijke deel wilde helemaal niet in een mannenwereld werken en meedoen aan de regels van de mannen. Ze had niks met oude mannen met grijs haar en dito pakken. Ze had niks met strakke mantelpakjes, hoge pumps en pareloorbellen die ze tot voor kort altijd droeg. Ze wilde niet fungeren als entertainment op beurzen, terwijl de mannen de zaken bespraken. Ze wilde niet langer met ze mee lachen. Ze wilde niet doen of ze niet bestond. Ze was het beu om onderdrukt te worden.
Ik heb te lang mee willen doen in de mannenwereld. Ik heb het spel volgens hun regels willen spelen. Ik dacht als ik maar genoeg mannelijke kwaliteiten heb, dan hoor ik ervan zelf bij. Dan ben ik eindelijk ‘one of the guys’. Maar ik werd het nooit. En ik zal het ook nooit worden.
Het zoeken naar balans tussen werk en moederschap lijkt een onmogelijke opgave omdat we het in eerste instantie buiten onszelf zoeken. Het gaat om de balans tussen mannelijk en vrouwelijk. Eerst in onszelf en dan in onze omgeving. Toen ik mijn vrouwelijke kant niet langer onderdrukte, liet ik creativiteit toe. Ik ontdekte dat ik niet alleen mijn ratio heb, maar ook mijn intuïtie. Dat ik dingen kan doen met mijn hoofd, maar ook met mijn hart. Dat ik plannen kan maken, maar ook iets kan laten ontstaan.
Als meer vrouwen (en mannen!) hun vrouwelijke kant accepteren en laten zien, verandert de omgeving vanzelf mee. En hoeven we ons niet op te winden over uitspraken van politici, vriendinnen of wie dan ook.
“It’s the fire in my eyes,
And the flash of my teeth,
The swing in my waist,
And the joy in my feet.
I’m a woman
Phenomenally.”
Maya Angelou, Phenomenal Woman: Four Poems Celebrating Women
Kwalisite