Angst

Angst, je bent er altijd. Soms hoor ik je even niet en denk ik zelfs dat je verdwenen bent. Maar niets is minder waar. Je komt harder terug, dan ooit te voren. En laat me duidelijk merken dat je niet verdwenen bent. En dat ik ook nooit van je af zal komen, als het aan jou ligt tenminste.

Dat is precies wat ik de hele tijd probeer. Ik wil van je afkomen. Soms doe ik dat door heel hard te gaan rennen. Dan hoop ik dat je mij niet bij kan houden en het opgeeft.  Een andere keer maak ik me heel klein. Zo klein dat ik haast onzichtbaar word. Dan hoop ik dat je mij niet ziet. Een andere keer blijf ik heel stil zitten. Ik verroer me niet. Dan hoop ik dat je mij niet ziet. Als dat allemaal niet lukt, houd ik mijn adem in. Ik wacht tot je mij voorbij loopt omdat je mij niet hoort ademen. Wat ik ook probeer, het lukt niet. Je blijft me vinden. Je blijft me achtervolgen. Zelfs als ik ’s nachts mijn ogen sluit.

Dan kom je vermomd in mijn dromen. Als een hele boze opdrachtgever die mijn factuur niet wil betalen omdat ik volgens hem waardeloos werk heb geleverd. Of je komt in de vorm van een brute moordenaar die mij achterna zit met een mes. Of je houdt me wakker door rond te dwalen in mijn hoofd, net zolang tot ik het ochtend zie worden.

Je bent er altijd. Ik weet dat ik niet van je af kan komen. Dat hoeft ook niet meer. Ik ben niet meer bang voor je. Ik zie dat je het goed bedoelt. Ik weet dat je mij wil beschermen. Je mag blijven. Je mag doen wat je denkt dat goed is. Maar je neemt mijn hoofd niet meer over. Je mag spelen met de zenuwen in mijn buik. Je mag me bewust maken van dingen die ik liever niet zie. Je mag me bewust maken van dingen die ik niet wil horen. En je mag me bewust maken van dingen die ik niet wil voelen.

Ik heb je gezien. Ik heb je gehoord. Ik heb je gevoeld. Ik weet dat je niet weggaat. Ik weet dat je niet weg kunt. Ik weet dat je altijd blijft. Dat is goed, want je hoort bij mij. Je bent een deel van mij.